ای قبــــله ی ابــــرهای بــــار آور تو!
دریــــا به نمـــــاز ایستــــاده در تو
باران که گرفته است تسبیح به دست
دارد صلــوات می فرستــد بــر تــو

این سنگ خدایان که تبر می شکنند
روزی که بیایی از کمر می شکنند
بردار تبــر را و بـــزن ابـــراهیم!
بت های بزرگ زودتر می شکنند

ای کـاش کـبوتر حریمـت باشم
یا هم نفس صبح و نسیمت باشم
از چشـم دلم بیا و بردار حـجاب
تا زائر چشـمان رحیمـت باشـم

صحن تو پر از تب عبوری سبز است
لبـریز تبـســم حضـوری سبز اسـت
مـن تــــوشه کـــــربلام را مـی گـیرم
از پنجره ای که غرق نوری سبز است

ای رهبر انس و جان تو را می جویم
ای دلبر بی نشان تو را می جویم
در مسجد سهله گر ندیدم رخ تو
در مسجد جمکران تو را می جویم

ای نور خدا سرشـــته با آب و گِلَت
ای مـهر علـــی راز هویــدای دلت
این ذکر هزار سالۀ مهدی توست
ای یاس نبی « بِــاَیِّ ذنـب قتلت؟

فرزند آن بشکسته پهلو خواهد آمد
با رمــــز یاالله و یاهـــو خواهد آمد
والفجر یعنی شیعیـــان وقتی نمانده
با ذو الجناح و ذوالفقار، او خواهد آمد

این جمعه هم از دیدن رویت خبری نیست
دیگر نفســــم هم، نفسِ معتبری نیست
رد می شود این جمعـــه و تا لحظه آخر
از آمدن سبــــز تو امــــا اثری نیست

این دل اگر کم است بگو سر بیاورم
یا امر کن که یک دل دیگر بیاورم
مولا خلاصه عرض کنم دوست دارمت
دیگر نشد عبارت بهتر بیاورم

الا طلیعه ی کـــوثر سفر بس است بیا
غروب غربت مادر سفر بس است بیا
بیا که چشم به راهت نشسته خاک بقیع
به جان فاطمه دیگر سفر بس است بیا

بی مهر رخـــت روز مـــرا نور نماندست
وز عمـــر مــرا جز شب دیجور نماندست
صبــر است مرا چاره ی هجران تو لیکن
چون صبر توان کرد که مقدور نماندست

کسی نیامده جــز او ســر قـــرار خودش
نشسته غرق تماشای شیعیان خودش
چه انتظار عجیبیست اینکه شب تا صبح
کسی قنــوت بگیرد به انتظار خودش

طلوع می کنی آخر، به نور و نار قسـم
به آسمان، به افق های بی سوار قسم
هنوز منتظر بازگشتنـت هستـــم
به لحظه های غم رفتن قطار قسم

برگرد که بر بهارمان میخندند
یک عده به حال زارمان میخندند
آنقدر نبودنت به طول انجامید
دارند به انتظارمان میخندند

امروز که آیینه جوابش سنگ است
در ذهن زمانه عاشقی هم ننگ است
هر کس که نداند تو خودت می دانی
آقا به خدا دلم برایت تنگ است