در مقام زن ولی مردانگی قانون توست

تا قیامت هر کجا مؤمن بوَد، ممنون توست

بردباری، صبر، دینداری همه مرهون توست

هر که از اسلام دارد بهره‌ای، مدیون توست

این سه اصل آمد از اول باعث ترویج دین

هست تـو، خُلق نبی، تیـغ امیـرالمؤمنین

بود سال رحلتت سال غم و رنج و محن

جامـۀ ختم رســالت شد بر اندامت کفن

قنوت امشب زهرا فقط شده مادر

به روی سینه مادر نهاده سر، کوثر

الهی مادر یاسم غریب می میرد

غریب بود و غریبانه جان داد آخر

برای مادر ایمان سزاست گریه کنیم

و با سرشک امامان سزاست گریه کنیم

برای آنکه ز من هم غریب تر گردید

شبیه شام غریبان سزاست گریه کنیم

مقام و منزلتش را کسی چه می داند

شریک امر رسالت همیشه می ماند

قد خمیــده و مـوی سفیـد او امشب

هزار روضه برای رسول می خواند

پیغمبر را نکو همسر، خدیجه

عزیز قلب پیغمبر، خدیجه!

یقین باشد پس از زهرا و زینب

بود از هر زنی برتر، خدیجه!

همان که درک مقامش مقام می آرد

و جبرئیــل برایـــش سلام می آرد

همان سرشت زلال و مطهری که خدا

ز نسل پاک و شریفش امام می آرد

در آن زمان که شب سرد کفر جولان داشت

زبان زخم عدو، تیغ تیز و بران داشت

خدیجه مرهم دلگرمی رهَم می شد

به آفتاب وجودم همیشه ایمان داشت

مادر مرو که فاطمه ات زار و مضطر است

هجــر تو قـــاتل من غمدیده دختر است

غصه مخور به حال پدر چونکه بعد تو

زهرای کوچک توبرایش چو مادر است

همان که هستی خود را به هستیَم بخشید

همان که سوخت به پای منادی توحید

همان که گرمی پشت رسالت من بود

و می تپید برای نبـــوت خــورشید

همت سر تسلیم به دیوار تو سوده

پیش از تو زنی لب به شهادت نگشوده

تو در دل سختی به پیمبر گرویدی

هر بار بلا را به سر و دوش کشیدی

شب است و بغض سکوت و صدای گریه آب

شکسته قلب رسول و ندارد امشب خواب

کنــار بستر مـــرگ یگانه امّیدش

گرفته زمزمه، یا رب خدیجه را دریاب!

گرکه دراین رمضان یار شدی،یادم کن

با خـدا محرم اســرار شدی، یادم کن

در سحر ذکر نما در دل خود نام مرا

به دعا لحظه افطار شدی، یادم کن

نماز و روزه و افطار عشق است      

 سحر خوردن کنار یار عشق است

نه یکبار از کنار خیمه گاهش         

 گذشتن بل هزاران بار عشق است<