او اوّلین زنی است که غم پرور نبی است

کوری چشم عایشه ... او همسر نبی است

هم همسر نبی است وَ هم یاور نبی است

یعنـی که بعد شیر خـدا لشــکر نبی است

وقتی خدیجــه مادر ما شیـــعه ها بُوَد

دگر چه غم که جای من و تو کجا بُوَد

با یک دعــاش، حـاجت ما هم روا بُوَد

از چـه پی عبــای رســول خـدا بُوَد؟!

شکر خدا که عبد خدای خدیجه ایم

ما بنده ایم و زیر لوای خدیجه ایم

ما عاقبت به خیرِ دعای خدیجه ایم

سینه کبودهای عزای خدیجه ایم

ای عاشقان بشارت غمها دگر سرآمد

میلاد دخت پاک موسی بن جعـفر آمد

عـرض حاجت به دخــت موسی کن

هــرچــه خـــواهی ازو تمنـــا کن

پدر پیــرایه جــان است، دختر

صفای باغ رضوان است،دختر

تو را در گلشن جان وقت پاییز

بهـــار سبــز قرآن است،دختر

ماه ذیقعده پر از شور و صفا آمده است

گلی از گلشن آل مصطفی آمده است

سر زد از بیت ولا ماه روی معصومه

در مدینه خواهر پاک رضا آمده است

تاجـــی از آفتـــاب سـر قــم گذاشتند

نوری ز عشق در دل مردم گذاشتند

بانو! تو آمدی: سر هر سفره ی تهی

سیب گلاب و سبزه و گندم گذاشتند

دوباره نم نم دلچسب باران

واج عاشقی بر حسب باران

همین آدینه، با صدها سبد گل

بهاری می رسد بر اسب باران

تا نگردد دوره غیبت تمام

قلب آل الله نگیرد التیام

بارالها جان ما آمد به لب

کی کند مولای ما مهدی قیام 

زندگی چیز دیگری شده است ، تا به نامت رسیده‌ایم حسین!

عشق سوغاتِ کربلاست اگر ، مزه‌اش را چشیده‌ایم حسین!

هر دلی را به دلبری دادند ، هر سری را به سَروَری دادند

ما که هر وقت گفته‌ایم خدا ، از خدایت شنیده‌ایم: حسین

جانــم فـــدای غیــرت بی انتهـــاء تو

شرمنده ام که بسته شده بارگاه تو

ای جنّــت از برای ورود تو بی قــرار

دشمن زهیبت تو به دوزخ کند فرار

بر بلنــــــدای فلـــــک ذکـــر ملائـــک یا علی

هــر که گوید یا علــی در روز محشـــر با علی

ای مسیحی، ای یهودی ، ای مسلمان ، ای فلان

رکن کعبـــه چلچـــراغ مسجـــد الاقصــی علی

ای تو کعبه را نگیـن، یا امیر المؤمنین

ای تو خلقت را پدر، وی خلائق را امین

کن نظر از روی لطف، به تمـــام پدران

روز سیزده رجــب، ای امیــر مؤمنان

اشک در دیده ترم باشد

شب میلاد دلبرم باشد

ای عزیز رسول، یا زهرا

عشق تو روح پیکرم باشد

جان ما را اگر پذیرایی

هدیه روز مادرم باشد
 

زان سبب مــاه رجــب مــاه خـداست

که اندر آن میلاد شـــاه لافتــی ست

شد رخش از کعبه ظاهر، عقــل گفت:

چون که صد آمد نود هم پیش ماست