شب میلاد جواد است، ندا زد جبریل

کز پى شام مبارک سحرى پیدا شد

از افق ماه درخشان رجب داد نوید

که ز خورشید ولایت قمرى پیدا شد

در بغل امشب یکى قرص قمر دارد رضا

بر زبان شکر خداى دادگر دارد رضا

بارگاه زاده موسى چراغان مى شود

در حریمش جشن میلاد پسر دارد رضا

آمد آن یکتا دُر عصمت که بر میلاد او

تهنیت از حضرت خیرالبشر دارد رضا

بر عقیمى آن که بر فرزند موسى طعنه زد

گو بیا امشب ببین نور بصر دارد رضا

ای روضه ی رضوان رضا ادرکنی

سرحلقه ی خوبان خدا ادرکنی

درجود و کرم نیامده در عالم

دستی به کریمی شما ادرکنی

شادی کل عباد است عباد است عباد

فتح ابواب مراد است مراد است مراد

شادی و شور، جهاد است جهاد است جهاد

عید میلاد جواد است جواد است جواد

شب تولد دریای جـود و احسان است

رسد به گوش سماواتیان ، سرود جواد

قدم به عرشه ی زین براق نور نهاد

به سوی حضرت سبحان بود صعود جواد . . .

می دهد عیدی رضا(ع) بر شیعیان و دوستانش

جشنی از بهر پسر، شاه خراسان دارد امشب

پدرت شاه خراسان و خودت گنج مقامی

پدرت حضرت خورشید و خودت گنج تمامی

غنچه ای نیست که عطر نفست را نشناسد

تو که ذکر صلواتی و درودی و سلامی

به زمین خوردی و آهت دل ما را سوزاند

جگرت سوخت و این؛ قلب رضا را سوزاند

پشت این حجره در بسته چه گفتی تو مگر

که صدای تو مناجات و دعا را سوزاند

همسری که همه ی دار و ندار مرد است

حال بر جان جواد ابن رضا افتاده

وسط حجره ی غربت زده ی دلتنگی

پسر فاطمه انگار ز پا افتاده

خيري كه ز آشنا نديده اين مرد

اي كاش غريبه اي به دادش برسد

آهسته خبر كنيد بابايش را

تا لحظه ي آخر جوادش برسد

عده ای بی سر و پا دور و برش خندیدند

پاسخ ناله و سوز و جگرش خندیدند

مادری بود و جوان مرگ شد و آخر کار

همچنان فاطمه بر چشم ترش خندیدند

از صداي نفس نفس زدنت

همسر ِ تو چقدر شاكي بود

شده پيراهن ِ تنت تازه

مثل آن چادري كه خاكي بود

رمق نمانده دگر در تنی که من دارم

زجور همسر نا ایمنی که من دارم

برای مرد بود خانه مأمنش لیکن

نه جای امن بود مسکنی که من دارم

سیه پوش غم تو جان و تن شد

زداغت هر دلی غرق محن شد

بمیرم قاتلت شد همسر تو

غریبی توهم مثل حسن شد