یا فاطمه ای من به حریمت پابوس

ای خواهر با فضیلت خسرو طوس

ماییم پناهنده به باب کرمت 

حاشا که نمایی زعطایت مایوس

جهان را ماتم عظماست امشب     عزای دختر موساست امشب      نه تنها شهر قم ماتم گرفته      زمین و آسمان را غم گرفته  

روئی که به خاک درگهت نیست سیاه

نایی که نوایت نشد خستهٔ آه

بر دار شود سری که بر پای تونیست

یا فاطمه اشفعی لنا عندالله

اندر صدف قم گهری بی همتا است

این در یتیم نورچشمان رضاست

می خواست گلی بچیند ازباغ وصال

هیهات که وعدهٔ وصالش فرداست

شهرها انگشترند و «قم» ، نگين

قم، هماره حجّت روى زمين 

تربت قم، قبله عشق و وفاست

شهر علم وشهر ايمان و صفاست 

مرقد معصومه چشم شهر ما

مهر او جانهاى ما را كهربا 

هر فاطمه اي که هست سهمش آه است

با ناله و اشک و بي کسي همراه است

يک سرّ غريبانه کوثر اين است:

که عمر گل محمدي کوتاه است

عاصی و محتاجِ ترّحم شدم

راهیِ بیت‌الكرمِ قم شدم

کیست که این‌گونه جلا می‌دهد

بوی غریبیِ رضا می‌دهد

 پاره‌ای از بارگهِ شاه طوس!

فاطمه ای خواهر «شمس‌الشّموس»!

روی قبرم بنویسید که خواهر بودم

سالها منتظر روی برادر بودم

بنویسید گرفتار نباشم چه کنم؟

من اگر منتظر روی برادر نباشم چه کنم؟

روی قبرم بنویسید جدایی سخت است

اینهمه راه بیایم ،تو نیایی سخت است

هر چنـد که نـــــوبرانه ها در شهــر است

جز نان و رطب ،با همه دندان قــهر است

تلـــــــخ است تعـــــــارف طعام حــــکّام...

این قوم انار ساوه شان هم زهــــــر است

صد آه اگر بر جگرش افتاده

هر چند جدا ز دلبرش افتاده

کی بر بدن برادرش رقصیدند؟

کی دست کسی به معجرش افتاده