دیشب فضا را غرق سوز و ساز می کرد

گه دیده را می بست و گاهی باز می کرد

دیشب علی با فرق تا ابرو شکسته

می رفت نزد همسر پهلو شکسته

کم کم شنوم فاطمه جان بوی تو را

در پرده ی خون مینگرم روی تو را

از ضربه ی تیغ بر سرم حس کردم

در پشت در آن ضربه ی پهلوی تو را

نمک بخور ولی آن را به زخم یار نزن

به جان زینبت این سفره را کنار نزن

من از تو وعده گرفتم برای افطاری

بیا و امشبه را حرف غصه دار نزن

ای کاش بگیرند از امروز سحر را

ای اهل حرم سیر ببینید پدر را

شمشیر پر از زهر گرفته ز طبیبان

بر نسخه ی تو فرصت اما و اگر را

علی مصداق قرآن مبین است

علی دین حبل المتین است

پیمبر خاتم و حیدر نگین است

علی استاد جبریل امین است

سخت است پیش پای مردم با سر افتادن

و سخت تر از آن به پیش دختر افتادن

ما که تو را با لافتایت می شناسیمت

اصلآ نمی آید به تو در بستر افتادن

دیگر برایم دلخوشی معنا ندارد

وقتی تو را بابای من دنیا ندارد

رفتی ؛ یتیم بی قرار شهر کوفه

حس کرد تازه طفلکی بابا ندارد

دیگر عالم سیاه و تاریک است

شده نور خدا دگر خاموش

تو هم ای آفتاب عالم تاب

در فراق علی سیاه بپوش

نفست ؛ بوی جدایی از غمی دیرینه دارد

حلقه های اشک چشمت ریشه در مدینه دارد

جنس بغض در گلویت ؛ جنس کوچه های خاکیست

قلب تو از ضرب سیلی ؛ یک دوجین آیینه دارد

کیسه های نان و خرما خواب راحت می کنند

دست های پینه دارش استراحت می کنند

نخل ها از غربت و بغض گلو راحت شدند

مردم از دست عدالت های او راحت شدند