به زردی رخ زردت ؛ قسم که پژمردم

کنار بسترت ای گل ؛ شکستم و مردم

تو بستری شدی و قبل رفتنت خود را

شبیه رفتن مادر چقدر آزردم

من را سر راه او گدا بنویسید

مدیون عطای مرتضی بنویسید

من وصله ی ناجور و سیاهی هستم

من را ز علی کمی جدا بنویسید

دلم خون است و چشمانم پر آب است

تمام سینه ام از غم کباب است

ببین زینب یه روی دست هابم

هنوز هم رد سرخی طناب است

دستم رها کنید خودم راه می روم

زینب ببین امیرم و چون شاه می روم

فرقم شکسته اند ولی پیش دخترم

چون خیبر افکنم چو یدالله می روم

دل من خون و تو هم گریه مکرر داری

در دلت داغ شکسته شدن سر داری

خنده ی تلخ دو چشم پر دردت گوید

قصد داری که غم از جان علی بر داری

شیر جنگاور بنت اسدی یا حیدر

مظهر روی خدای صمدی یا حیدر

همه ی عرش خدا را بلدی یا حیدر

همه جا ذکر لبانم مددی یا حیدر

دیگر صدای پای مرد و کیسه ی خرما نمی آید

در پشت درهای یتیمان حضرت مولا نمی آید

دو یا سه یا چندین نفر در مسجد شهر

جمعند و گویند که دگر آقا نمی آید

سقا کنار حضرت سقا نشسته است

دست علی به دست ابالفضل بسته است

تنها برای کرب وبلا حرف  می زند

از حرف های دیگر این شهر خسته است

نمک نشناسی کوفه چه کرده با سرت حیدر

چرا خونین شده رویت ؟ بمیرد دخترت حیدر

به دوشت رد بند کیسه ی نانی که می بردیست

عدالت هم شده ردی که مانده بر سرت حیدر

گر چه بشکافتی و زخم دلم وا کردی

چاره ای تیغ غم دوری زهرا کردی

آمدی روی مرا سرخ نمودی از خون

آمدی تا دل ابرو به سرم جا کردی