این مژده ی جانبخش ز سرمد آمد

میلاد  یگــــانه بنــــت احمــــد آمد

ای شیعه تو را دهم بشارت امشب

یک دانـه گـــل بــــاغ محمــــد آمد

این مژده ی جانبخش ز سرمد آمد

میلاد  یگــــانه بنــــت احمــــد آمد

ای شیعه تو را دهم بشارت امشب

یک دانـه گـــل بــــاغ محمــــد آمد

جبریل به عرش نقش کوثر زده است

طوبی گــل تسبیـح به پیکر زده است

از خـــانه ی کـــوچک محمـــد , امشب

خورشید زمین و آسمان سر زده است

در بـــاغ نبــــوت از نهــــــال توحیـــد

هنگــــام سحـــر گلی شکوفـــا گردید

چون غنچه گل ، خدیجه خندید چو دید

زهـــرا چــو گُـــل محمــدی می خندید

تو را هر كس ندارد دل ندارد

ميان سينـه جـــز باطل ندارد

دلم را هدیه دادم به تو مادر

نوشتم روي آن قــابل ندارد

فـاطمیه شـور و شـادی از نگـاهم دور شد
با"سیـاهی" سـال"نو دیباچه ای از نور شد
"سینه و"سنجاق سر"سیلی"سحر"سوزجگر"
هفت سیـن واژه های روضه هایم جور شد

چــــادرت مظهر تقــوا و عفاف است ببین
آسمان دور سرت گرم طواف است ببین
هر کسي نزد تو احساس بهشتي دارد
چـــادرت رايحــۀ يــــاس بهشتي دارد

از نگــــاه تـــــو فقـــــط نـــــور خدا مي‌بارد
هـــر کسي نــــــــام تو را روي لبش مي‌آرد
 نا خود آگاه دلش چشمه اي از ايمان است
هر کسي نيست در اين دايره سرگردان است

در کــرمخانۀ لطـــف تو مقـــرب باشد
هر که خاک قدم حضرت زينب باشد
 قدر يک گوهر يکدانۀ تو مکتوم است
ام کلثوم تو مانند خودت مظلوم است

هر کس از باغ بهشت تو سخن مي‌گويد
از بزرگي و کرامات حسن مي‌گويد
 بر سر دوش نبي نور دو عيني داري
جان عالم به فدايت! چه حسيني داري