با خود بگذارید که نجوا کند امشب

این روح مگر بال و پری واکند امشب

یک لحظه دگر طاقت این هجر ندارد

سخت است تحمل ؛ غم زهرا کند امشب

سفره دار قدیمی ام امشب

شده ام میهمان دخترمان

شده سی سال کار من یاد

سفره ی روزهای آخرمان

می رود سمت مسجد کوفه

با دلی خسته از زمانه ی خود

خسته از کوفیان و بی دردی

غرق اندوه بی کرانه ی خود

یک جور زدند که از دو زانو افتاد

یا فاطمه ای گفت و به پهلو افتاد

از شدت ضربه سر فقط باز نشد

چه فاصله ای بین دو زانو افتاد

دیشب فلک دیدی چه خاکی بر سرم کرد

 یک بار دیگر رخت ماتم در برم کرد

دیشب  که اشهد گفتنت ذکر لبت بود

امن یجیب ورد لبان زینبت بود

امشب علی میریزد اشک باورش را

در کوفه می گوید اذان آخرش را

روی لبش انا الیه راجعون است

در آسمان دوخته چشم ترش را

آسمان بود و سفره ای ساده

آسمان و تدارک کلثوم

آسمان و غریبی و ناله

آسمان و حکایت مظلوم

نشسته ام که کمیل نگاه تو باشم

یتیم پر شده در کو فه های چشمانت

مگر چه دیده ای از شهر کوفه ی من که

گرفته باز دوباره هوای چشمانت

ای تیغ گرچه خون به رخم هاله کرده ای

من را رها از این غم سی ساله کرده ای

سی سال می شود که شده گریه قوت من

شوق وصال می چکد از هر قنوت من

ای قرار دل پریشانم

که ز دل آه میکشی گاهی

با من دل پریش حرفی زن

گریه ام را اگر نمیخواهی

ای که از صورت خونین تو غم ریخته است

با تماشای تو یکباره دلم ریخته است

چه به روز سر تو آمده آخر بابا

سرت از ضربه شمشیر به هم ریخته است

این همه اعتبار و عزت را از کجا می توان گرفت ؟ اینجا

از همین نعره های یا حیدر از همین ناله های یا زهرا

از همین لحظه های زیبایی که در آن می شود خدا را دید

از دم یا علی که در شب قدر می برد قدر قلب ما بالا

باز اومدم خدای من

رفیق و آشنای من

مثل همیشه مهربون

بگذر از این خطای من

وقتی که با نان و نمک افطار می کرد

انگار که با فاطمه دیدار می کرد

هی شیر را از پیش خود می زد کنار

هی دخترش با چشم تر اصرار می کرد

دیوانه ی تو هر که شد عاقل نمی شود

یک لحظه هم ز عشق تو غافل نمی شود

مولا جواز نوکریم چون به دست تو

امضاء و مهر خورده که باطل نمی شود