نمک سفره ی ارباب غذای دل ماست

عشق حیدر به خداوند بهای دل ماست

اگر این حب علی هست خطا ای عالم

خود الله گرفتار خطای دل ماست

چیزی شبیه رایحه ای می وزید و رفت

شب ها به شانه ؛ نان و رطب می کشید و رفت

افسوس قدر و منزلتش را نداشتند

تا در جوار کوثر خود آرمید ورفت

به زردی رخ زردت ؛ قسم که پژمردم

کنار بسترت ای گل ؛ شکستم و مردم

تو بستری شدی و قبل رفتنت خود را

شبیه رفتن مادر چقدر آزردم

من را سر راه او گدا بنویسید

مدیون عطای مرتضی بنویسید

من وصله ی ناجور و سیاهی هستم

من را ز علی کمی جدا بنویسید

دلم خون است و چشمانم پر آب است

تمام سینه ام از غم کباب است

ببین زینب یه روی دست هابم

هنوز هم رد سرخی طناب است

گاهی از واقعه ی کوچه سخن میگفتی

گاه هم از شب تدفین و کفن میگفتی

از فشار در و فریاد زدن میگفتی

از زمین خوردن یک دفعه زن میگفتی

دستم رها کنید خودم راه می روم

زینب ببین امیرم و چون شاه می روم

فرقم شکسته اند ولی پیش دخترم

چون خیبر افکنم چو یدالله می روم

دل من خون و تو هم گریه مکرر داری

در دلت داغ شکسته شدن سر داری

خنده ی تلخ دو چشم پر دردت گوید

قصد داری که غم از جان علی بر داری

شیر جنگاور بنت اسدی یا حیدر

مظهر روی خدای صمدی یا حیدر

همه ی عرش خدا را بلدی یا حیدر

همه جا ذکر لبانم مددی یا حیدر

دیگر صدای پای مرد و کیسه ی خرما نمی آید

در پشت درهای یتیمان حضرت مولا نمی آید

دو یا سه یا چندین نفر در مسجد شهر

جمعند و گویند که دگر آقا نمی آید

سقا کنار حضرت سقا نشسته است

دست علی به دست ابالفضل بسته است

تنها برای کرب وبلا حرف  می زند

از حرف های دیگر این شهر خسته است

نمک نشناسی کوفه چه کرده با سرت حیدر

چرا خونین شده رویت ؟ بمیرد دخترت حیدر

به دوشت رد بند کیسه ی نانی که می بردیست

عدالت هم شده ردی که مانده بر سرت حیدر

گر چه بشکافتی و زخم دلم وا کردی

چاره ای تیغ غم دوری زهرا کردی

آمدی روی مرا سرخ نمودی از خون

آمدی تا دل ابرو به سرم جا کردی

دیشب فضا را غرق سوز و ساز می کرد

گه دیده را می بست و گاهی باز می کرد

دیشب علی با فرق تا ابرو شکسته

می رفت نزد همسر پهلو شکسته

کم کم شنوم فاطمه جان بوی تو را

در پرده ی خون مینگرم روی تو را

از ضربه ی تیغ بر سرم حس کردم

در پشت در آن ضربه ی پهلوی تو را