از قدیم و ندیم می گویند

دست بالای دست ؛ بسیار است

دست بالای دست ها ... اما

دست مشکل گشای کرار است

عمر گدایی من و سلطانی ات یکیست

آنان که بحر را به نظر در سبو کنند

آیا شود سبوی مرا زیر و رو کنند؟

دل را حرارت غم تو کم نمی شود

ما را اگر به چشمه ی زمزم فرو کنند

ذوالفقاری که حق به لب دارد

روح از مشرکان طلب دارد

ذوالفقاری که برق تا می زد

لشکری صف نبسته جا می زد

آسمان دل غربت کده ام بارانی ست

ابری ام دیده ی ماتم زده ام بارانی ست

مثل پروانه دلم در به در سوختن ست

گریه ی شمع همه زیر سر سوختن ست

ای تیغ ! دمی که یارم از پا افتاد

انگار علی زیر قدم ها افتاد

یک شهر برای بردنم رد می شد

از روی دری که روی زهرا افتاد

امشب تمام شمع ها پروانه ها مردند

امشب تمام لاله ها از غصه پژمردند

امشب صدای بی کسی از چاه می آید

پس کی مناجاتی او از راه می آید

با ناله های حیدر محراب گریه می کرد

از عمق زخم آن سر محراب گریه می کرد

در اوج بی قراری همراه اشک مولا

با سوز آه مادر محراب گریه می کرد

آنان که عابدند به وقت اذان خوشند

آنان که زاهدند به یک تکه نان خوشند

از هر دو تا نگار یکی ناز میکند

عشاق روزگار یکی در میان خوشند

شب دیده ام به جمال تو شده روشن ای مه منتخب

که ز خواب و خور تو فکنده ای ؛ من خسته ای شه منتخب

چه نموده با دل بینوا می بی عنب لب چون رطب

که گذشته از سر من دگر ز حلال و منکر و مستحب

میگفت حی عالی اعلا علی علی

در وقت خلق احمد و زهرا علی علی

آمد زمان پدید و مکان گشت آشکار

تاریخ خلقت است سراپا علی علی

باز تنها می رود / درمیان کوچه ها با یاد زهرا می رود

بر لبش یا فاطمه / ذکر تسبیح علی تا عرش اعلی می رود

بعد سی سال او هنوز / با دلی پر سوی نخلستان غم ها می رود

دیدگانش فاطمی / حس دلتنگی او دارد ز دنیا می رود

کاش این منبر و محراب نمی زد نظرش

از سر شانه ی در حال نماز سحرش

چقدر بال ملک ریخته تا دور و برش

او بزرگ است و در این خاک نمی گیرد جا

آسمان است و رسیده است زمان سفرش

امشب علی می بیند اشک دخترش را

در کوفه می گوید اذان آخرش را

مرغابیان خانه دامن را نگیرید

 خالی کنید ای عرشیان دور و برش را

در دل خاک رود قامت رعنای علی

لاله گون گشت ز خون روی دل آرای علی

می چکد اشک حسن بر رخ زیبای علی

مرغ آمین به دعای سحرش پاسخ داد

از خداوند همین بود تمنای علی

نیمه شب بود و از بهشت خدا

ناله و سوز وآه می آمد

شعله های غم بزرگ کسی

از دل سرد چاه می آمد