دنبال صدای دلبرم افتادم

باسر به کناراکبرم افتادم

تاپهلوی نیزه خورده اش را دیدم

یه لحظه به یاد مادرم افتادم....

تا نظر کرد به رخسار توگفتا حیدر

چوعلی اکبرما دهر نذاید دیگر...

خوشا آنان که الله یارشان بی

به حمد و قول والله کارشان بی

خوشا آنان که در نمازند    

بهشت جاودان اعمالشان بی

باغ جنت بارور گردیده ازسوي حسین

میکند گلها نماز عشق برروی حسین

از هلال عید پرسیدند چرا خم گشته ای

گفت تا شاید شوم ماننده آبروی حسین

شاعرى گفت رفاقت ممنوع اما ما

بارفيقان حسن حال و هوايى داريم

با حسن باش كه محتاج به غيرش نشوى

برسرسفره كداييم و چه شاهى داريم

نگاه من به اربابم ، همان ماه 

دوباره اربعین رسیده از راه 

سر و جانم نه ارزد بر سر شاه  

ببینند از ته دل می کشند آه

اگر حجم دریا همه دل کنی
و دل لولو چشم ساحل کنی
ندارد بهایی به نزد خدا
مگر دل به راه علی گل کنی
احمد قنبری نیا _ محزون

در گلشن بلبلان چو زاغم مولا
اما چه غمی طائر باغم مولا 
روزی که همه سراغ تو می گیرند
باید تو بیایی به سراغم مولا
احمد قنبری نیا _ محزون

حسن زیباترین اسم دو دنیاست

کرامت از سراپایش هویداست

اگرچه عالمی هست ریزه خوارش

ولی مظلومترین فرزند زهراست

من آن شمعم که آتش بس که آبم کرد خاموشم

همه کردند غیر از چند پروانه، فراموشم

فراق یار و سنگ اهل شام و خنده ی دشمن

من آخر کودکم این کوه، سنگین است بر دوشم

خیلی دعا کردم نشد...

مشک و بغل کردم نشد... 

داداش حسین شرمندتم

رفتم که برگردم نشد...