خون دلی که بود عمری به جان او

 امشــب عــزا گـرفت در آشیان او

از یـار ناسپاس مزد وفا گرفت  

 با زهر جانگداز آخر شفا گرفت!

آن لـب کـه بوسه زد جد مطهّرش

 نوشیده جام زهر از دست همسرش

پـای جنـازه‌اش دل در محـن نشست

 تیر از کفن گذشت بر آن بدن نشست

سکوت ، زهر شد و در گلوی مجنون ریخت

دل شکسته لیلا از این مصیبت سوخت

به یاد خاطره های کریم آل عبا

تمام خاطره هایم در اوج غربت سوخت

خیزد از طشت ندا ای خدا و ای خدا  

 اجر و پاداش نبی شده با زهر ادا

این همه برگ گل و لاله که در این لگن است

پاره های جگر یوسف زهرا حسن است

حرمت را، نه چراغ و نه رواق و نه در است

زائر قبر تو، ماه است و نسیم سحر است

قبر بی زائر تو، کعبۀ اهل نظر است

لاله‌اش خون دل «میثم» خونین‌جگر است

روز رنج و محن است، رخت ماتم به تن است  

همگی گریه کنید که عزای حسن است

به خدا بر همه تا روز جزا معلوم است  

 که حسن در وطنش مثل علی مظلوم است

هر که بشنیده صداى مجتبى

تا ابد شد مبتلاى مجتبى

سالها بهر حسین باید گریست

تا کنى درک عزاى مجتبى

بارها، چرخ ستمکار تو را کشت حسن

ماجرای در و دیوار، تو را کشت حسن

غم بی‌دردی انصار، تو را کشت حسن

به چه تقصیر دگر یار، تو را کشت حسن

لاله‌اى بود که با داغ جگر سوخته بود

آتشى در دل سودا زده افروخته بود

شرم دارم که بگویم تن مسموم تو را

خصم با تیر به تابوت به هم دوخته بود

قوتت همه شب خون جگر بود حسن جان  

گریان ز غمت چشم سحر بود حسن جان

از دوست و دشمن به تو پیوسته ستم شد

مظلومی تو ارث پدر بود حسن جان

بیچاره دستی که گدای مجتبی نیست

یا آن سری که خاک پای مجتبی نیست

بر گریه ی زهرا قسم مدیون زهراست

چشمی که گریان عزای مجتبی نیست

مهمان علی شد با قلب کبابش

 غربتش نمایان از قبر خرابش

خدای ما به جانِ غم نصیبش

روزی ما کن حرم غریبش

می گفت و آن آئینه ی ایزدنمایی  

آتش گرفتم سوختم ما در کجایی

قلب تمام شیعیان سوزد زداغش

سلام ما بر قبر بی شمع و چراغش

اى دل خون شده! ایّام عزاى حسن ست

کز ثَرى تا به ثریّا همه بیت الحزن ست

پیرهن چاک زنم در غم آن گوهر پاک

گز غمش چاک ملک را به فلک پیرهن ست

مجنون شبیه طفل تو شیدا نمی شود

زین پس کسی بقدر تو لیلا نمی شود

درد رقیه تو پدر جان یتیمی است

درد سه ساله تو مداوا نمی شود