شرم کن دشت بلا،
نوگل زهراست ،حسین

غرق خون است ولی،
کعبه دلهاست ،حسین

داغ شش ماهه به دل 
دارد و شش گوشه حرم

تو مکن عرصه به او تنگ،
که تنهاست ،حسین 

سلام بر حسین

"مگر نشنیدی که ""حسین"" گفت
تا زنده ام
کسی نرود سمت خیمه ها..!؟

اول مدافعِ حرم زینب
""حسین"" بود...!"

یــا علـــی اڪبــــــر

ز دستم می روی اما صدایم در نمی آید

دلم می سوزد و کاری ز دستم بر نمی آید 

سرم را می گذارم روی کتف خواهرم زینب

الا ای محرم دردم چرا اکبر نمی آید

آبروی حسین به کهکشان می ارزد 

، یک موی حسین بر دو جهان می ارزد

 ، گفتم که بگو بهشت را قیمت چیست

 ، گفتا که حسین بیش از آن می ارزد

به یکتایی قسم یکتا است عباس 

امیر کشور دلها است عباس

اگر چه زاده ام البنین است 

و لیکن مادرش زهرا است عباس

در دشت عطش ، لاله صفت سوخت حسین (ع)

تا مشعل آزادگی افروخت حسین (ع)

بر لوح فلق ، تا به قیامت ، نقش است

درسی که زخون ، به خلق آموخت حسین (ع)

حجت حق! پسر فاطمه! از راه بیا

روضه خوان عطش و علقمه! از راه بیا

لحظه‌ای نیز بیا هیات ما اشک بریز

برکت داده به این بزم عزا اشک بریز

گل غنچه ای از سلاله ی حیدر بود

افسوس که مثل غنچه ای پرپر بود

آن ظهر عطشناک چه غوغایی کرد

آن مرد که نـام اطهرش اصغر بود

ای تیر!  کجا چنین شتابان؟...آرام!

قدری  به   کمان   بگیر  دندان...آرام

ای تیر!  به  حرف حرمله گوش  مکن

برگرد...  مرو   تو را به  قرآن...آرام..

کَمان گرفته که طفل صغیر را بزند

امید و دار و ندار امیر را بزند

تمام هلهله هاشان به خاطر این بود

که یک شغال توانسته شیر را بزند

لالا برای آن که خواب ندارد چه فایده؟!

ماندن برای آن که تاب ندارد چه فایده؟!

گیرم تو را حسین بگیرد، بغل کند

وقتی دو قطره آب ندارد چه فایده؟!

چو آن روز روز سیاهی نبود

که فرصت به قدر نگاهی نبود

گلوی تو در کربلا درس گفت

ز گهواره تا گور راهی نبود

گل غنچه ای از سلاله حیدر بود

افسوس که مثل غنچه ای پرپر بود

آن ظهر عطشناک چه غوغایی کرد

آن مرد که نام کوچکش اصغر بود

شش ماهه على به دوش بابش دادند

یک جام از آن باده نابش دادند

چون با لب تشنه حاجت آب نمود

با تیر سه شعبه‏ اى جوابش دادند

لطفی به نگاه خیس و بی‌تابش کن

از شوق زلال خویش سیرابش کن

شش ماهه گناهی که ندارد، ای تیر

بر حنجره‌اش بوسه زن و خوابش کن