آن حسینى که شرف یافته دین از شرفش

سر و جان داد ز کف تا نرود دین ز کفش

هدف تیر بلا ساخت على اصغر خویش

تا که سرمشق بگیرد بشر از این هدفش

کسی چون من گل پرپر نبیند

گلـوی پـاره اصغـر نبینـد

بدست خویش کندم قبر او را

که این قنداقه را مادر نبیند

الا ای نازنین ای کودک من

گلم را کرده پرپر تیغ و آهن

تمام داغ مادر این سه حرف است

عطش ، حلق و علی و تیر دشمن

نهایت کربلایم ، حج شد ای وای

غم عالم به سینه رج شد ای وای

به ناگه تیر دشمن بر گلو خورد

سرت بر روی دستم کج شد ای وای

شبی در خواب دیدم لب گشودی

به روی مادرت خنده نمودی

خدا لعنت کند آن تیر سوزان

تمام هستی من را ربودی

مـــرا امیـــد بابا گفتنت بود

همه رفتند چه وقت رفتنت بود

صدای خس خس جان کندن تو

شبیه لحظه ی خندیدنت بود

پریده رنگی و زردی علی جان

برای خود شدی مردی علی جان

چنان از گریه خسته شد تن تو

به نیزه خواب خوش کردی علی جان

ای که حاجت ز حسین می طلبی دقت کن -- پرچم شاه به سوی حرم عباس است 

الا ای نازنین ای ڪودڪ من

گلم را ڪرده پرپر تیغ و آهن

تمام داغ مادر این سه حرف است

عطش ، حلق و علی و تیر دشمن

اصغرکه به چهره از عطش رنگ نداشت
یارای سخن با من دلتنگ نداشت

یارب تو گواه باش که شش ماهه ی من 
شد کشته ی ظلم وبا کسی جنگ نداشت

.
نامت مقدس است ونشدتا نخوانمت
کوچک ترین " دلاور " بابا  نخوانمت

گلچین  روزگار ، "امان ت" نداد علی
تا که علی خوش قد و بالا بخوانمت

.
نامت مقدس است ونشدتا نخوانمت
کوچک ترین " دلاور " بابا  نخوانمت

گلچین  روزگار ، "امان ت" نداد علی
تا که علی خوش قد و بالا بخوانمت

پسرم دست خودت نیست اگر تنهایی
این جماعت همه از اسم "علی"بیزارند

از کینه "علی"، همه آتش گرفته اند
اما به چشمهای تو میرفت دودشان

زدستم‌ مي‌ روي‌ اما صدايم‌ در نمي‌آيد

دلم‌ ميسوزد و كاري‌ ز دستم‌ بر نمي‌آيد

سرم‌ را مي‌گذارم‌ رويِ‌ كِتف‌ِ خواهرم‌ زينب‌

الا اي‌ محرم‌ دردم‌ چرا اكبر نمي‌آيد

❖﷽❖
" رباب " است و خروش و خستہ حالے

بہ دامن اشڪ و جاے طـــفل، خالے

اگــر گهــواره را پس داده بودنـــد

دلــش خوش بود ،با طــــفل خیالے