چون مرتضی سرای تو آتش کشیده اند

نا محرمان به بیت تو حرمت دریده اند

دست تو را چو حیدر کرار بسته اند

اطفال تو به خانه حرامی بدیده اند

پای برهنه و سر عریان به کوچه ها

تو بودی و خیانت منصور بی حیا

ذکرت میان آن همه غم یا حسین بود

تو سوختی به یاد شهیدان کربلا

مهرت به کائنات برابر نمی شود

داغی ز ماتم تو فزونتر نمی شود

از داغ جانگداز تو ای گوهر وجود

سنگ است هر دلی که مکدر نمی شود

ای ششم پیشوای اهل ولا

خلق را رهبری به دین هدی

پای تا سر خدا نمایی تو

هم ز سر تا بپای صدق و صفا

دست بسته دل شب هستی ما را بردند

پســر فـــاطمه را بار دگر آزردند

خانه ی فاطمه را بار دگر سوزاندند

بی عمــامه پسر شیر خدا را بردند

وقتی کسی زمین بخورد درد می کشد

هر کس نفس زنان بدوَد درد می کشد

او هم شبیه مــادر ســادات فـــاطمه

از ضربه های دست و لگد درد می کشد

شعله ها پشت در خانه ی حق برپا شد

زنده یکبار دگر داغ غم زهرا شد

گویی آتش زدن خانه در اینجا رسم است

خانه هایی که در آن نام علی احیا شد

گلزار بقیع مدفنی را کم داشت

در هجر امام شیعیان ماتم داشت

می ر یخت ز تابوت امام صادق

خاکی که مدینه بر سر عالم داشت

 طنين هق هق باد و فغان كوچه ي سرد

صداي خنده ي نحس سواره اي  ولگرد

دوباره روضه ي تلخ طناب و دست امام

زمانه مثل علي با شما چه بد تا كرد!؟

كشيد بند طناب و شما زمين خوردي

شبيه مادرتان بي هوا زمين خوردي

تمــام آينه ها ناگهــان ترك خـوردند

مگر چقدر شما با صدا زمين خوردي؟!

تخریب کرده اند حرم و بارگاهتان

آنها که زنده اند به لطف نگاهتان

بر روی مهربانیتان چشم بسته اند

با خود نگفته اند چه بوده گناهتان

عالمی باز پر از ظلم و ضلالت شده 

قصه ی خانه خرابی تو عادت شده 

از همین خاک غریبی که شده سهم شما

بغض شیعه ست که مملوی شکایت شده 

آنجا که بغض سینه گلو گیر می شود

حتی جوان ز غربت آن پیر می شود

خاکش همیشه سرخ و هوایش غباری است

از گریه های فاطمه آیینه کاری است

گرد و غبار غم زده خیمه به سینه ام

من زائر قبور خراب مدینه ام

آنجا که گریه ها همه خاموش و بی صداست

هرکس بمیرد از غم آن سرزمین رواست

حجاب و بقعه ندارد از آن جهت این خاک

که با خدای خود اندر عـبادت اسـت بقیع

قسـم بـه کعبـه و بـر تـربـت نـبی ســوگنـد

حریم حرمت و معنای غـربت اسـت بقیع