حـجـاز کـوی مجـاز و حقیـقت اسـت بقیع

سواد و سرمۀ چشم بصیرت اسـت بقیع

اگر چـه کربُبـلا سـرزمین کـرب و بلاسـت

زمیـن مـاتـم و کـوی مصیـبت اسـت بقیع

نه حرم، نه رواق، نه گنبد

نه ضریح و نه صحن و گلدسته

هست آنجا مزار خاكیّ

چار مرد غریب و دل خسته

گفت رفتم به سرزمینی كه

عطر اندوه و بغض و ماتم داشت

خاك آنجا همیشه دلگیر و

آسمانش همیشه شبنم داشت

باید اینجا حرم درست کنند

چار تا مثل هم درست کتتد

با امام حسن سزاوار است

چند باب الکرم درست کنند

این زمین یك زمین ساده كه نیست

این زمین خاك غربت آباد است

این زمیـــن دلشكستــه داغِ

گــریه های امام سجــاد است

این زمین از تبار اشك و آه

به خدا هر سپیده زائر داشت

آسمـــانی پر از ستـــاره از

روضه های امام باقر داشت

کاش درهای صحن وا بشود 

شوق در سینه ها به پا بشود

کاش با دست حضرت مهدی 

این حرم نیز با صفا بشود 

در هوایش ستاره می سوزد 

سینه با هر نظاره می سوزد 

هشت شوال آسمان لرزید 

دید صحن و مناره می سوزد 

از صفای ضریح دم نزنید 

حرفی از بیرق و علم نزنید 

گریه های بلند ممنوع است 

روضه که هیچ سینه هم نزنید 

کربلا رفته ها کنار بقیع 

حرفی از صحن و از حرم نزنید

خاك های غریب این صحرا

روزگاری تب شقایق داشت

تا سحر در كبود چشمانش

اشك سرخ امام صادق داشت

این زمین یك زمین ساده كه نیست

باغی از داغ لاله و یاس است

در تبِ ناله های محزونِ

مادر بی قرار عباس است

در حوالی این دیار غریب

از غم یار آشنا می خواند

در مدینه كنار خاكِ بقیع

روضهٔ سرخ كربلا می خواند

برگ تحویل می کند رمضان

بار تودیع بر دل اخوان

یار نادیده سیر، زود برفت

دیر ننشست نازنین مهمان

ماه فرخنده روی برپیچید

و علیک السلام یا رمضان

خوش بر کسی که سفره نشین خدا بود

از هرچه غیر خواسته ی او گر، جدا بود

درب کلاس درس خدا چون گشوده شد

خوش بر مطلبی که قبول انتها بود

عیـد آمد و عیـد آمد با نقـل و نبیدآمد

رمضان مبارک رفت این فطر سعید آمد

دنیـا شده یکسر گل هرگوشه پرازبلبل

هر خاک شده بستان چون نور امید آمد