حسین جان ای نوای صوت قرآن

توالگو گشته ای بر رادمردان

قیام تو ز بهر حفظ دین بود

شده خون چیره بر شمشیر بران

مه من در محاق خود نهان شد

نمی دانم کجا رفت و چه سان شد

دلم پر ز سینه  گفت با من

حسین بن علی در من نهان شد

صداکردم دلم جانم کجایی

توازاین جسم و جان من جدایی 

ندایی آمد از آن قلب محزون

 شدم عازم به دشت . کربلایی.              

یک مشک یک غیرت که از آن رو به رو آمد

طفلی صدا زد بچه ها گویا عمو آمد

باید به استقبال آب ابرویش رفت

وقتی عمو از جنگ آب و آبرو آمد

ای کاش شبی ظهور می کرد بهار

از کوچه دل عبور می کرد بهار

من زردترین قصه عشقم ای کاش 

یک لحظه مرا مرور می کرد بهار

قرص ماه علی راه پیمبر حسن است
اولین مرد علی در صف جنگ ها حسن است
افتد سرو دست وقتی به میدان برود
شاگرد کلاس رزم حیدر حسن است

خوش آن سری که در آن سر بود هوای حسین 

خوس آن دلی که در آن دل بود ولای حسین

خوش آن تنی که به کوی حسین سپارد جان

خوش آن بدن که شود خاک کربلای حسین

بر دردِ دلِ خلق، طبیب است حسن

هر چند ز درد،غم نصیب است حسن

مهدی به   کنارِ  قبر  او  می‌گِرید

تا خَلق نگویند غریب است حسن.

ما در ره عشق نقض پیمان نکنیم 
گر جان طلبد دریغ از جان نکنیم 
عالم اگر از یزید  لبریز  شود 
ما پشت به سالار شهیدان نکنیم

ماه شعبان شدوبازهم شده این دل هوایی

عمریست که من منتظر روی توم ارباب کجایی

ای صاحب عدل وکرم و جود الهی

ای کاش که این هفته واین جمعه بیایی

یک دانه ارزن به عدو می ارزد

نیمش به دو ملعون دگر می ارزد

القصه که یک موی دم اسب علی

بر هیکل آن سه بی پدر می ارزد

بر خود که مرید حیدرم مینازم 

همراه خدا به دلبرم مینازم 

دیدم که حرام زاده سد دشمن تو 

بر دامن پاک مادرم مینازم

چون در لحدم نکیر و منکر دیدند

یک یک همه اعضای مرا بوییدند

دیدند ز من بوی حسین می آید

کز آمدن خویش خجل گردیدند

انگار انتظار به پایان نمی رسد

درد فراق یار به درمان نمی رسد

تقویم پیش میرودامابدون تو

فــصلی بجزخزان وزمستان نمیرسد

دلم قدری غزل میخواست بابا

رهایی از قفس میخواست بابا

تورا نامرد ها از من گرفتند

دلم وقتی بغل میخواست بابا