رطب نخل نجف مست و زمین گیرم کرد

نمک شور دو چشمت به زمین می ریزد

خنده کردی زلبت در ثمین می ریزد

دست خود را بکشی عرش برین می ریزد

از نخ تار عبات حبل متین می ریزد

اوزان غزل که مست مستم کرده

یک شاعر خوب وچیره دستم کرده

گویم همه جا خدا پرستم اما

ایوان نجف علی پرستم کرده

آیات محکمات خدا مدح حیدر است

ذکر لب پیمبر ما مدح حیدر است

هر روز ما به مدح علی می شود شروع

هوهوی صبح باد صبا مدح حیدر است

شیعه با عشق علی همواره عزت داشته

با ولای مرتضی رمز هدایت داشته

هر کسی که شیعه مولاست خورده شیر پاک

خوش به حالش از همان اول سعادت داشته

ما غیر علی دلبر و ارباب نداریم

سوگند که بی عشق علی تاب نداریم

از روز ازل نام علی را که شنیدیم

دیوانه شده ایم و خور و خواب نداریم

مینویسم غدیر از اول

از سراج المنیر از اول

تو همان مستجار هستی و من

من همان مستجیر از اول

از روز ازل ساقی میخانه علی بود

خم وقدح و ساغر و پیمانه علی بود

روزی که برافراشته شد خیمه ی خلقت

دیدند همه صورت جانانه علی بود

هرگز مرا بنده نواز شما نزد

بر سینه ندارد و گرفتار دست رد

بین نماز؛ حین رکوع آمدم که تا

انگشترت نصیب من مستحق شود

وای اگر لشگری به صف بشود

غرق در شور و شعف بشود

جان سالم به در نخواهد برد

هر کسی با علی طرف بشود

همان که خلق نموده تو را برای خودش

غزل سروده بدین وصف در رسای خودش

چه شاهکار عجیبی ؛ چه آفریده مگر

که بوسه می زند او خود به دست های خودش

به نماز بست قامت که نهد به عرش پا را

به خدا علی نبیند به نماز جز خدا را

به نماز آخرینش چه گذشت من ندانم

که ندای دعوت آمد شه ملک لافتی را

به یاد عمر تو دل هیجده ترک برداشت

نگاه هر ترکی شد کبود و لک برداشت

تو انتخاب کن افطار را نمک یا شیر

علی به خاطر زخم دلش نمک برداشت

نگاه دست و دل خاکی ام تیمم را

به یاد درد تو از کوچه ی فدک برداشت

خداحافظ ای نخـــــل ها چاه ها

دگر نشـــــنوید از علـــی آه ها

که شام علی گشته دیگر سحـر

که امشـــب رود نزد پیغمــبر

هر دل که شکست ره به جایی دارد

هر اهل دلی قبله نمایی دارد

با آنکه بود قبله ما کعبه ولی

ایوان نجف عجب صفایی دارد

الا ای هم نشین درد شبها

برای هر یتیم کوفه بابا

مرو از پیش من در این شب قدر

یتیمت پشت درها مانده تنها