جهان مثل علی مولا ندارد

علیِّ عالی اعلا ندارد

خدا گفتن به او کفر است اما

خدا می داند او همتا ندارد

ای که از صورت خونین تو غم ریخته است

با تماشای تو یکباره دلم ریخته است

چه به روز سر تو آمده آخر بابا ؟

سرت از ضربه شمشیر به هم ریخته است

دنیای دنی، جای کسی همچو علی نیست

آغشت به خون، روی جهان‏تاب علی را

تا رد نکند خالق او، خواهش او را

ز آن رنگ شهادت زده، محراب علی را

از حیدر مردانه ، عنایـت شده امشب

 از ضربـت شبگانه شــکایت شده امشب

 این قصه که امشب همه عالم به عزایند

 از میـخ در خانه حـکایت شده امشب

شد کشته به محراب عبادت حیدر

هر دیده بحال مرتضی می گرید

بـا گفتن “قد قتل” ز جبریل امین

در خلد برین خیر نساء میگرید

بر روح تمام شیعیان تیغ زدند

بر مردترین مرد جهان تیغ زدند

خورشیدبه سینه، ماه برسر می زد

انگاربه فرق آسمان تیغ زدند.

دانی زچه رو دیده ما میگرید

در ماتم شاه اولیا می گرید

تنها ز غمش اهل زمین گریان نیست

عیسی به فلک از این عزا میگرید

در مسجد کوفه بغض ها می شکند

دیوار سکوت با دعا می شکند

گل کرده نوای رستگاری علی

چون فرق سرش عرش خدا می شکند

وقت پرواز آسمان شده بود

گوئیا آخر جهان شده بود

کعبه میرفت در دل محراب

لحظه ی گریه ی اذان شده بود

آن نقطه که زیر باء بسم الله است

آن راهنمای کل خلق الله است

گنجیده در آن نقطه تمام قرآن

آن خال لب علی ولی الله است

اسماء خدا را به صفاتش دادند

از جلوه فاطمه به ذاتش دادند

دلتنگ رخ فاطمه اش بود علی

وقت سحر از غصه نجاتش دادند

دلم خونست وچشمانم پرآب است

تمام سینه ام از غم کباب است

ببین زینب به روی دست هایم

هنوزهم رد سرخی طناب است

بیا زینب تماشا کن تو مظلومیِ بابا را

که نیلی گشته رخسارم بمانند رخ زهرا

بیا زینب نگر فرقم نمی آید دگر برهم

شود با سینه ی پر غم ،پدر راحت ز این دنیا

علی آرام شد اما جهان از گریه بی تاب است

زمین از غصه لبریز و زمان از گریه بی تاب است

کنار ناله‌های جاودان چاه و نخلستان

گلوی حضرت صاحب زمان از گریه بی تاب است

سی سال لب گزیدم و کابوس کوچه ها

لحظه به لحظه بال و پرم را شکسته است

تیغی که بین سجده شکسته سر مرا

قبلا غلاف او کمرم را شکسته است...