همانکه خلق نموده تو را برای خودش
غزل سروده بدین وصف در رسای خودش
چه شاهکار عجیبی، چه آفریده مگر
که بوسه می زند به دستهای خودش

می خانه و می رسوم عشاق علیست

عالم همه ذره ای ز انفاق علیست

در خلقت هستی خدا حیدر کیست

کین گونه خدا همیشه مشتاق علیست

صدیق اکبر! ای که جهان ریزه خوارتان

فــاروق اعظمی کـه همه در مدارتان

ای باب علم ! باب بشر ! ای ابوتراب

حتی بهشـت ذره ای از اعتبارتـان !

اگــر گـیــری وضـو بـا آب زمــزم
اگــر سجـاده گـردد عـرش اعظـم

اگــر گـویـی اذان بـر بـام افـلـاک
اگر از تکبیر گردد سینه ات چاک

اگــر ضرب المـثل گردد خضوعت
مــبــادا بــر نـمـاز خــود بـنــازی

عـــلـی را گــر نـداری بی نمـازی

هـرگز فــریب حــیلۀ مردم نمیخورم

من در بهشت عشق تو گندم نمیخورم

دانشجوی جنونم و استاد من عــلیست

من پای بحث عشق عــلی جُم نمیخورم

شب ، هست ز گیسوی علی میگیرد
خورشیــد رخ از روی علی میگیرد
از بس که زدم سنگ علی بر سینه
سنــگ لحـــدم بـــوی علی میگیرد

دلا باید به هردم یا علی گفت

نه هر دم بل دمادم یا علی گفت

دمی که روح در آدم دمیدند

زجا برخاست ادم یا علی گفت

ای اهل تسنن من دلی پر دارم

مـن ربـــط به چــادر دارم

وحــدت به کنار ولی من

از دشمن علی تنفر دارم

مولای ما نمونه دیگر نداشته است
اعجاز خلقت است برابر نداشته است
وقــت طــواف دور حــرم فکـر میکنم
این خانه بی دلیل ترک برنداشته است

جهان به خاک عبای علی نمی ارزد

سما به فرش عزای علی نمی ارزد

تمام جنت و فردوس مقابل نفسی

میان صحن و سرای علی نمی ارزد