حای اسم حسن آن میوه ی جان زهرا

حرم و گنبد سبزیست فراز دریا

سین و نونی که به حایش شده وصل انگاری

سنگ قبریست نشانده به مزار آقا

غم کوچه ای پیر کرد تمام شیعه را...

به قربان تو که دیدی همه غربت شیعه را...

تمام کوچه های شهر بوی غربت میدهند...

جگر تو،سر حسین،تشت کُشت شیعه را...

این پسر دار ندار مصطفی ست 

بس نمک دارد نمکدان خداست

ایت الکرسی برایش خوانده اند 

ماه را دور سرش چرخانده اند

تا خدا هست خدا خدایی میکند 

مجتبی مشکل گشایی میکند

محتاج سفره ات همه حتی کریم ها

خوردند دانه از کرمت یا کریم ها

هر صبح عطر کوی شما می وزد به ما

مستانه می وزد به دل ما نسیم ها

آرزو داریم بسازیم یه حرم 

نداری شما حتی یه حرم 

آقاجون میدونی که خیلی بدم 

ولی تو همونی دادی کرم 

میان صحن تو چند پر زجبرئیل افتاد 

وطن تویی و غریب آن که ازتو دور افتاد 

هر آنکه چشمش به درب حرم افتاد 

به یاد غربت مجتبی در بقیع افتاد

قرص ماه علی راه پیمبر حسن است
اولین مرد علی در صف جنگ ها حسن است
افتد سرو دست وقتی به میدان برود
شاگرد کلاس رزم حیدر حسن است

بر دردِ دلِ خلق، طبیب است حسن

هر چند ز درد،غم نصیب است حسن

مهدی به   کنارِ  قبر  او  می‌گِرید

تا خَلق نگویند غریب است حسن.

گر دل شده حسینی و مشتاق کربلاست

این زلطف و کرامت حسن و لطف مجتباست

#دوشنبه های امام حسنی

شدم ز روز ازل سائل و گدای حسن

که مرده زنده کند چای روضه های حسن 

یقین کنید که روزی به چشم خواهم دید

پیاده میرویم اخر به کربلای حسن