ای شافع عاصیان به روز عرصات

وی دادرس محب خود وقت ممات

جان همه شیعیان فدای تو حسن

بر عز و جلال تو درود و صلوات

تا زبانم باز شد در کودکی، یک حرف را

بر زبان آورده، آن هم یا حسن بوده، مرا

کاش در روز جزا از تو شفاعت می شدم

چون که نام تو جلا بخشد حسن جان مرا

امشب که فرشتگان سخن میگویند

گویا سخن از زبان میگویند 

ذکر لبشان شنیدنی تر شده است

در ارض و سما حسن حسن میگویند

قلب عشاق علی مسروره ، چشم دشمنان زهرا کوره

پرده های غمو درسینه ی خود پاره کنید

هرچقدر امام حسن رو دوس دارید کف بزنید

نیستم لایق اینکه مدح حسن به لب آرم

در این میانه گدایی شه شده کارم 

گاهی گدای حسن و گاهی گدای حسینم

گاهی گدای کرامت  و بخشش علمدارم 

هنگامه شادیست نه وقت محن است، 

روز میلاد شهنشاه دو عالم حسن است،

دست خالی به گدایی درش آمده ام

چون یقین دارم کریم آل طاها حسن است 

میان صحن تو چند پر زجبرئیل افتاد 

وطن تویی وغریب آن که ازتو دور افتاد 

هرکه چشمش به درب بسته ی حرم افتاد 

به یاد غربت مجتبی در بقیع افتاد

پادشاه عالمینه که غلام حسنه

آسمان ایزدی حریم وبامحسنه

شوق جنَّت گرفته دلم رو عمری

چون مزین شده برگام به گام حسنه

از روز ازل مدیون عطر حرم خاکی ات شده ایم

بی دلیل نیست که گریه کن آخر ماه صفر شده ایم

ما غبار خاکی حرم ات را طوطیای چشم میکنیم

اصلا گرد حرم تو و فاطمه س خانه  میکنیم

ما عاشقیم؛با نام حسن پر میزنیم

هر شب و هر روز از اسم حسن دم میزنیم

میرسد روزی که بر بام بقیع خنده کنان

پرچم نحن و محبین حسن را میزنیم