ای اهل مدینه فتنه بنیان مکنید  

 بر آل علی این همه عصیان مکنید

گر لاله نریزید به تابوت حسن  

شرمی ز رسول، تیر باران نکنید

روزی که شرار ظلم افروخته شد

یک بار دگر حاصل دین سوخته شد

از بعد شهادتش حسن را از تیر  

 تابوت و تن و کفن به هم دوخته شد

مدینه مات از داغ حسن بود  

طشتی پر از خون باغ حسن بود

از پاره های دل، غم او را بخوانید  

 وز صلح او تفسیر عاشورا بخوانید

من جگر پاره زهرایم و پاره جگرم

 همه را یارم و خود از همه مظلوم‌ترم

خانـه‌ام قتلگـه و یـار ستمگر قاتل  

 سوخته از شرر زهر، ز پا تا به سرم

سایه ی دستی میان قاب چشمان ترش

چادر خاکی زهرا بالش زیر سرش

رنگ خون پاشیده بر آیینه ی احساس او

لکه های سرخ روی گوشوار مادرش

عالم امروز پر از ماتم و رنج و محن است

گرد غم بر سر هر محفل و هر انجمن است

این چه شور است که بر پا شده در ارض و سماء

این چه سوز است که در سینه هر مرد و زن است

ای شررهای غمت گشته شمع حرمت

 دشمنت هــم نبــود ناامیـد از کرمت

تـو جگـر پـاره زهرایی و پاره جگری

 بعد زهـرا و علی از همه مظلوم‌ تری

باز هم موسم پرپر شدن گل آمد

باز هم فصل فراق گل و بلبل آمد

آسمان دل ما ابرى و بارانى شد

دیده را موسم اشک و گهرافشانى شد

خون دلی که بود عمری به جان او

 امشــب عــزا گـرفت در آشیان او

از یـار ناسپاس مزد وفا گرفت  

 با زهر جانگداز آخر شفا گرفت!

آن لـب کـه بوسه زد جد مطهّرش

 نوشیده جام زهر از دست همسرش

پـای جنـازه‌اش دل در محـن نشست

 تیر از کفن گذشت بر آن بدن نشست