آمد چو به نیمه ماه پرفیض صیام

شد طلعت مجتبی عیان چون مه تام

با روی حسن خوی حسن جلوه نمود

فرزند ابوالحسن امام بن امام

در نیمه ی ماهِ با صفای رمضان

ماهِ علی و فاطمه گردیده عیان

با یک نظرِ «لُولُوء مرجان» تو بخوان

آیاتِ « مَرَجَ البحرینِ یلتقیان »

رمضان، بهشت خدا شده ز گل جمال تو یا حسن

یم علم و حکمت و معرفت، نمی از کمال تو یا حسن

تو علی، تو فاطمه، تو حسن، تو حسین یا که محمدی؟

که عیان جلالت پنج‌تن، بُوَد از جمال تو یا حسن

مژده ای دل نور چشم مرتضی آمد خوش‌آمد

شام میلاد امام مجبتی آمد خوش آمد

غم مخور ای دل که در ماه دعا و استجابت

بهر تأثیر دعا، روح دعا آمد خوش آمد

در نیمه ی ماه ، ماهِ تمام آمده است

عطرِ نفسِ گل به مشام آمده است

در خانه ی زهرا و امیر مومنان

اوّل پسر و دوّم امام آمده است

میلاد همــایونی دلبــر شده است

هنگامه ی شادی مُکرّر شده است

آمد حسـن و چشمِ محمّد روشن

حیدر پدر و فاطمه مادر شده است

جوانان بهشت را سید است او

اگر تو طالب حلمی ز وی جو

منــم محتــاج لطف آل اطهر

شفاعت کن اماما روز محشر

چو بر نیمه رسید ماه مبارک

بیــامد لطفی از رب تبــارک

شبر،نیکو خصال و ماه صورت

کریم و اسوه در زهد و بلاغت

خواب می دیدم که در صحن کریم اهل بیت

حاتم طائی فقط جاروکش است و خادم است

نقـش یا زهـــرا به دیـــوار ورودی حـــرم

ذکر کاشی های باب المجتبی یا قاسم است

لاله‌اى بود که با داغ جگر سوخته بود

آتشى در دل سودا زده افروخته بود

شرم دارم که بگویم تن مسموم تو را

خصم با تیر به تابوت به هم دوخته بود