ماه شعبان با گلستان نبی

عطر نَفَسِ حسین و عباس و علی

هم قدم شد با بهار  روزگار

رحمتش آورده بر دلها قرار

از سوره والشمس دلم شد آگاه 

که از پی خورشید به ره آید ماه 

یک روز پس از حسین عباس آمد

لا حول و لا قوۀ الا بالله

خودم دیدم پدر را سر بریدند 

بر روی پیکرش اسبان دویدند

تمام خیمه و خرگه ی وی را

به نامردی همه اتش کشیدند 

مادرم گفت ندارد حسین کفن

این پنج را برای عزیزم شده کفن

خاک و خون،نیزه و شمشیر،شمر بد دهن

با بوریا کفن شده ارباب بی کفن

یاحسینم تشنه ام ابم بده جا خوش کنم 

اربعین من با یتیمانت بیایم در مسیرت غش کنم

اشکهایم را ببارانم دراین راه بزرگ 

مشت هایم را فشارانم از ان پست های گرگ

به اشک چشم علمدار کاروان سوگــند

حسین بود که دلداده خدایم کـــــرد

همان حسین که با جلوه کرامت خــود

کرم نمود و صدا سوی خیمه هایم کرد

حسین جان ای نوای صوت قرآن

توالگو گشته ای بر رادمردان

قیام تو ز بهر حفظ دین بود

شده خون چیره بر شمشیر بران

مه من در محاق خود نهان شد

نمی دانم کجا رفت و چه سان شد

دلم پر ز سینه  گفت با من

حسین بن علی در من نهان شد

صداکردم دلم جانم کجایی

توازاین جسم و جان من جدایی 

ندایی آمد از آن قلب محزون

 شدم عازم به دشت . کربلایی.              

خوش آن سری که در آن سر بود هوای حسین 

خوس آن دلی که در آن دل بود ولای حسین

خوش آن تنی که به کوی حسین سپارد جان

خوش آن بدن که شود خاک کربلای حسین