دختر زهــرایی و مــوسی صفت

بوسه زد صد عرش بر خاک رهت

همچــو گل فاطمه زینب ولی

کس نزد پیــش رخــت مـادری

امشب جهان به عطر ولایت معطر است

زیرا شب ولادت دخت جعفر است

دل ها همه گشت روشن ز ولادت او

جان همه عالم به فدای رخ انور او

آیتی از خداست معصومه

لطف بی انتهاست معصومه

در توسل به عترت و قرآن

باب حاجات ماست معصومه

قبل از سلام کردن سائل سلام کرد

این بار هم کرامت خود را تمام کرد

تا دید فاطمه که گره خورده کار من

ذکر مرا کریم علیه السلام کرد

اول صبح به سمت حرمت رو کردم

دست بر سینه سلامی به تو دادم ارباب

سر صبحی شده و باز دلم دلتنگ است

السلام ای سبب سینه تنگم ارباب

با خیال کربلایت خواب زیبا می شود

یک زیارت بین خواب امشب نصیب ما بکن

سلام ای صاحب صبح رهایی

سلام ای مظهر عدل خدایی

سلام ای صاحب جمعه کجایی/

دل ها همه بهاران شد از شمیم باران

مه رخ نموده امشب در عید روزه دارن

هر کس که در دعایش یادی کند ز یاران

شیرین تر از عسل باد کامش به روزگاران

بندگی در گرو حال دعا داشتن است

پادشاهی جهان عشق رضا داشتن است

آنچه که کشته مرا تشنگی سی شبه نیست

در دلم حسرت ایوان طلا داشتن است

آنچه که در حرمش زود برآورده شود

آرزوی حرم کرببلا داشتن است

دارد نسیم ماه خدا دور می شود

کم کم نوای وا عطشا می رسد به گوش

آخرین شب هاست کم کم رفع زحمت می کنیم

جیبمان خالیست احساس خجالت می کنیم

خاک ؛ خاک کربلا باشدغذا هم می شود

روزه را افطار با یک ذره تربت می کنیم

از حرم تا قتلگه زینب تماما پیر شد

گریه بر خم بودن آن قد و قامت می کنیم

این جمعه و آن جمعه ؛ بگو تا کی و تا چند

مردیم که ما؛ خانه ات آباد کجایی؟

آهوی توام ؛ دام چه باشد چه نباشد

من صید توام ؛ حضرت صیاد کجایی؟

هنوزم انتظار و انتظار است

هنوزم دل به سینه بیقرار است

هنوزم خواب می بینم به شب ها

همان مردی که بر اسبی سوار است

همان مردی که آید جمعه روزی

و این پایان خوب انتظار است

صبح جمعه رسیده از راه و

در فراق تو بر لبم آه است

ندبه ی چشم های بارانی

ذکر " این بقیه الله " است

بی تو دل های ما چه سرگردان

بی تو احوالمان پریشان است

مهمان کربلا شده بانوی بی نشان

ای روضه خوان ؛ بیا و کمی از عطش بخوان

شب های جمعه رو به حرم کن فقط بگو

از آب هم مضایقه کردند کوفیان