عباس یعنی ذکرطوفانی مهدی 

عباس آوای غزل خوانی مهدی 

درک محرم کرده ای دانی چه گویم

عباس یعنی اوج مهمانی مهدی 

یا ابالفضل ع

یوسف ام بنین! ماه شب چاردهم

وصف زیبایی ات انگشت بریدن دارد

مشک ساقی پرِ آب است به همراه رباب

پسرم را همگی برده و سیراب کنید

من روی گریۀ ششماهۀ خود حساسم

دست در دست دهید و پسرم خواب کنید

آب در حسرت آن است ببوسد لب او

ورنه عباس نبود تشنه و شرمنده او

آب از خجلت خود تا به ابد گریه کند

باورش کن! ببین چشمه بگرید سرکوه

رویش را قرص ماه باید بکشد
چشمانش را سیاه باید بکشد
نوبت به لبان خشک عباس رسید
نقّاش چقدر آه باید بکشد

کیست گوید یک نفر همپایۀ عباس اوست

عشق این خواهر همه سرمایۀ عباس اوست

بارگاه زینب و تخریب؟!... حرفش را مزن

این حرم تا حشر زیر سایۀ عباس اوست

پرچم فراز دین حق پرورده مولاست او

چون درشجاعت رهبری بی باک و بی پرواست او

همسنگر آزادگی با یوســف زهـــراست او

باب الحوائج در جهان بر خلق ما فیهاست او

او آمده تا خویش را سر مست شیدایی کند

کز مستی و شیدایی اش بر خلق آقائی کند

در کربلای پر بلا جنگی تماشایی کند

در خدمت پیر عطش لب تشنه سقایی کند

بر گو به ساقی پر زمی جام طهورائی کند

تا شمع جمع عاشقان یار تماشایی کند

کز هاتف غیبم ندا از حی سرمد آمده

عباس بهر یاری دین محمد آمده

امشب مدینه از شعف اعلان سقائی کند

تا تشنگان عشق را سر مست و شیدایی کند

گسترده رنگین سفره ای زیبا رویایی کند

کز میهمان خویشتن نیکو پذیرایی کند