باز تنها می رود / درمیان کوچه ها با یاد زهرا می رود

بر لبش یا فاطمه / ذکر تسبیح علی تا عرش اعلی می رود

بعد سی سال او هنوز / با دلی پر سوی نخلستان غم ها می رود

دیدگانش فاطمی / حس دلتنگی او دارد ز دنیا می رود

کاش این منبر و محراب نمی زد نظرش

از سر شانه ی در حال نماز سحرش

چقدر بال ملک ریخته تا دور و برش

او بزرگ است و در این خاک نمی گیرد جا

آسمان است و رسیده است زمان سفرش

امشب علی می بیند اشک دخترش را

در کوفه می گوید اذان آخرش را

مرغابیان خانه دامن را نگیرید

 خالی کنید ای عرشیان دور و برش را

در دل خاک رود قامت رعنای علی

لاله گون گشت ز خون روی دل آرای علی

می چکد اشک حسن بر رخ زیبای علی

مرغ آمین به دعای سحرش پاسخ داد

از خداوند همین بود تمنای علی

نیمه شب بود و از بهشت خدا

ناله و سوز وآه می آمد

شعله های غم بزرگ کسی

از دل سرد چاه می آمد

با خود بگذارید که نجوا کند امشب

این روح مگر بال و پری واکند امشب

یک لحظه دگر طاقت این هجر ندارد

سخت است تحمل ؛ غم زهرا کند امشب

سفره دار قدیمی ام امشب

شده ام میهمان دخترمان

شده سی سال کار من یاد

سفره ی روزهای آخرمان

می رود سمت مسجد کوفه

با دلی خسته از زمانه ی خود

خسته از کوفیان و بی دردی

غرق اندوه بی کرانه ی خود

یک جور زدند که از دو زانو افتاد

یا فاطمه ای گفت و به پهلو افتاد

از شدت ضربه سر فقط باز نشد

چه فاصله ای بین دو زانو افتاد

امشب علی میریزد اشک باورش را

در کوفه می گوید اذان آخرش را

روی لبش انا الیه راجعون است

در آسمان دوخته چشم ترش را