آسمان بود و سفره ای ساده

آسمان و تدارک کلثوم

آسمان و غریبی و ناله

آسمان و حکایت مظلوم

نشسته ام که کمیل نگاه تو باشم

یتیم پر شده در کو فه های چشمانت

مگر چه دیده ای از شهر کوفه ی من که

گرفته باز دوباره هوای چشمانت

ای تیغ گرچه خون به رخم هاله کرده ای

من را رها از این غم سی ساله کرده ای

سی سال می شود که شده گریه قوت من

شوق وصال می چکد از هر قنوت من

ای قرار دل پریشانم

که ز دل آه میکشی گاهی

با من دل پریش حرفی زن

گریه ام را اگر نمیخواهی

ای که از صورت خونین تو غم ریخته است

با تماشای تو یکباره دلم ریخته است

چه به روز سر تو آمده آخر بابا

سرت از ضربه شمشیر به هم ریخته است

این همه اعتبار و عزت را از کجا می توان گرفت ؟ اینجا

از همین نعره های یا حیدر از همین ناله های یا زهرا

از همین لحظه های زیبایی که در آن می شود خدا را دید

از دم یا علی که در شب قدر می برد قدر قلب ما بالا

وقتی که با نان و نمک افطار می کرد

انگار که با فاطمه دیدار می کرد

هی شیر را از پیش خود می زد کنار

هی دخترش با چشم تر اصرار می کرد

دیوانه ی تو هر که شد عاقل نمی شود

یک لحظه هم ز عشق تو غافل نمی شود

مولا جواز نوکریم چون به دست تو

امضاء و مهر خورده که باطل نمی شود

نمک سفره ی ارباب غذای دل ماست

عشق حیدر به خداوند بهای دل ماست

اگر این حب علی هست خطا ای عالم

خود الله گرفتار خطای دل ماست

چیزی شبیه رایحه ای می وزید و رفت

شب ها به شانه ؛ نان و رطب می کشید و رفت

افسوس قدر و منزلتش را نداشتند

تا در جوار کوثر خود آرمید ورفت