اي مادر چار آفتاب ادرکني

زهراي سراي بوتراب ادرکني

ما دست به دامان توأيم اي بانو

يا فاطمه ي بني کلاب ادرکني

کسی که چار پسر داشت نور چشم ترش

به وقت دادن جان یک نفر نمانده برش

دلش گرفته چرا یک نفر کنارش نیست

بدون ماه، چه شب ها که صبح شد سحرش

نگاه کن سر پیری چه بی عصـــا مانده

گرفته ان از این پیر زن پســـر ها را

چه مشکل است که از چهار تا پسرهایش

بیـــاورند برایـــش فقط سپـــرها را

بدون ماه قدم می زنم سحر ها را

گرفته اند از این آسمان قمرها را

چقدر خاک سرش ریخته, معلوم است

رسانده است به خانم کسی خبرها را

روضه هایی عجیب می خواند

از شب و روز کربلای حسین

با خجالت به زینبش می گفت:

پسرانم همه فدای حسین

  ماها که سید نشدیم        

دلخوشیمون همینه

که مادر ما عامیا                

بی بی ام البنینه

حضرت اُم البنین گر صاحب منصب شده است

گر که مادر از برای ماهتاب شب شده است

گر که نامش این چنین باشد میان جمع عشق

چون همه عمر او کنیز حضرت زینب شده است

سر ارادت ما نزد حضرت زهراست

میان عرصه ی عالم ، فاطمه تنهاست

کنون که فخر سیادت نصیبمان نشده

ام البنین برای ما حضرت زهراست

در نظیر فاطمه هیچ در این قافله نیست

و نظیر علم او هیــچ کســی عالمه نیست

مرهــم خانه حیــدر بعد زهــرا که شود؟

این لیاقت بجز از اُمِ بنین در همه نیست

اگرچه فاطمه هستی و سروی اما

اگرچه شافع فردای محشری اما

اگـرچه همـسر ثانی حیـدری اما

میان طایفه ات از همه سری اما