رو به چشمان روشن مرقد ...
چشم زوّار تو قد دریاست
در جوار ضریح شش گوشه
روضه خوان تو حضرت زهراست

هوس کربلا زده به سرم
چه غریبانه در شب جمعه
روضه خوان تو می شوم آقا
با دل خسته هر شب جمعه

قلب مدینه می تپد از خاک پای تو

جاروکش همیشه ی این آستان شود

حتی بهشت با سر مژگان رسیده است

تا قبله گاه وسعت هفت آسمان شود

شب جمعه، شب راز و نیاز است

شب جمعه، شب سوز و گداز است

شب جمعه، درِ رحمت بود باز

کند عاشق سوی معشوق پرواز

شـبـهـای جـمـعـه مـی گـیـرم هـواتـو

اشـک غـریـبـی مـی ریـزم بـراتـو

بـیـچـاره اون کـه حـرم رو نـدیـده

بـیچـاره تـر اون کـه دیـد کربلا تو

شـبـهـای جـمـعـه مـی گـیـرم هـواتـو

اشـک غـریـبـی مـی ریـزم بـراتـو

بـیـچـاره اون کـه حـرم رو نـدیـده

بـیچـاره تـر اون کـه دیـد کربلا تو

غم دوری از حرم ، غم همیشه است 

شب جمعه که میشه هوایی میشم 

قول میدم تازنده ام پیشت بمونم ،

قول بده لحظه مرگ بیای تو پیشم.

سینہ را با لطف زهـرا آسمانے مے ڪنم

با خودم، باچشم، با اشک تبانے مے ڪنم

مے روم یک گوشہ و شبهاے جمعہ در خیال

خاطرات کـربلا را بایگانے مے ڪنم

مثلِ نمڪ کہ طعمِ غـذا را عوض ڪند
لطفِ ڪریم، وضع گـدا را عوض ڪند
شبهاے ِجمعہ فاطمہ تـا گریہ مےڪند
یڪباره حالِ ڪرب و بلا را عوض مےڪند

پایین پای حضرت ارباب سر جدا...
 خالی کنید جای مرا ای فرشته ها ...
” شبهای جمعه ” با نفس ”فاطمه ” دلم...
پر میکشد به ”کرب وبلای” تو بی هوا