توکیستی و چه کردی،که بین خوف و رجا

عدوی نیزه به دستت،نرفته،حُر برگشت...

تو کیستی که کرم را رسانده،تا این حد

حرامی هم ته گودال،دست پُر برگشت

ای کاش منم بی سروسامان تو بودم 

                                                          درکرب و بلاریگ بیابان تو بودم

ای کاش یک عاشق دلداده به پایت

                      &n

یادم نمی‌رود که همه عزتم تویی
من پای سفرۀ تو شدم محترم حسین

لطفی که کرده‌ای تو به من مادرم نکرد

ای مهربان‌تر از پدر و مادرم حسین

یارب نظرلطف عطا کن همه را درمانده درویم دواکن همه را          هرچندکه گنه کاروپریشان حالیم  زوارشهیدکربلاکن همه را

دم به دم نغمه یِ جانسوزِ دعا می آید
باز از علقمه.. فریادِ اخا می آید
جمعِ سادات ببخشند که در کرب و بلا
چه بلاها... به سرِ آلِ عبا می آید

مهران ساغری

ترسم این است که در محکمه گویم :
شده ام مست حسین (ع)
قاضی ام حکم دهد؛ حد بزنید
مشرب کوفی دارد ...!

باغ جنت بارور گردیده ازسوي حسین

میکند گلها نماز عشق برروی حسین

از هلال عید پرسیدند چرا خم گشته ای

گفت تا شاید شوم ماننده آبروی حسین

نگاه من به اربابم ، همان ماه 

دوباره اربعین رسیده از راه 

سر و جانم نه ارزد بر سر شاه  

ببینند از ته دل می کشند آه

هستی من مده به فنا هستی مرا

ای تک سوار... بوسه بده از گلو به من

زینب قبول کرده اسارت رود ولی

حرف به نیزه رفتن خود را مگو به من

همیشه با تو می مانم حسین جان

به عشقت نوحه می خوانم حسین جان

طنین نوحه ام پیچیده در شهر

حسین جانم حسین جانم حسین جان