در عزایت شده، فاطمه نوحه گر

بر دل دخترت، رفتنت زد شرر

فدای تو، که زندگی ات پر بلاست

آخر سر، گریه کن تو امام رضاست

کسی که روح الامین است طایر حرمش

هجوم حادثه بر هم زد آشیانش را

به حبس و بند و شهادت اگرچه راضی شد

به جــان خرید بلاهــای شیعیــانش را

آنچنان ز هـر ستـــــم انداخت مرا

كه اجل ره سپر باغ جنان ساخت مرا

عجبى نيست اگر وقت عيادت پسرم

ديد با اين تن كاهيده و نشناخت مرا

امشب رضا ز سوز جگر گریه می کند

مانند سیل ز ابر بصر گریه می کند

تنها پسر نه، دختر چشم انتظار هم

از داغ جانگداز پدر گریه می کند

پشت غزل شکست و قلم شد عصای او

هر جا که رفت، رفت قلم پا به پای او

شاعر «سکوت ـ ضجّه» زد و خُرد شد، ولی

نشنیده مانْد مثل همیشه صدای او

تاکه ما همسفر عشق به افلاک شویم

بارالها! مددی کن که همه پاک شویم

دست تقدیر چنان کن که پس از دادن جان

در جوارحرم عشق همه خاک شویم

هر گه که نسیم از ره بغداد آید

ما را ز حدیث عشق و خون یاد آید

ای گل که به گردن تو غل افکندند

از صبر تو زنجیر به فریاد آید

ای بر همه خلق مقتدا ادرکنی

ای روح و روان مرتضی ادرکنی

ای موسی کاظم ای امام محبوس

ای یوسف آل مصطفی ادرکنی

چهار چوب نگاهت به چهار دیواری

اگر چه روز نداری، همیشه بیداری

مکیده است توان تو را لب زنجیر

برای دادن جان، جان من توان داری؟

یا حضرت معصومه، ای یادگار زهرا

بزم عزا به پا کن امشب برای بابا

ای شیعیان بیارید عطر و گلاب و قرآن

موسی بن جعفر آزاد، گردد ز کنج زندان